dag 0. zondag ochtend

Aankomst

Het is zondagochtend 06:34 uur en ik lig in de nachttrein over Zwitserland naar Italië..

Het bed en het dekbed zijn heerlijk zacht en in de wiegende één-persoons slaapcoupé lag ik lekker te slapen, maar ik ben wakker gestoord door kabaal op de gang.

Gebonk en gestamp. Blaffende honden ??

Mijn hersens komen traag op toeren en geven me nauwelijks informatie over wat de herrie allemaal te betekenen heeft, maar ik krijg hulp vanaf de gang:
“Doet u de deur open! Douane. Bagagecontrole !”
Wakker.

Ze zijn met een hele goeie Duitse herder en ‘t beestje gaat totaal uit zijn hondedak van m’n koffer.
“Meekomen alstublieft, ja u mag u wel aankleden, maar de deur blijft open.”

In het Italiaanse douane-kantoor is iedereen helemaal blij. Wàt ‘n vangst: 8 kilo gedroogd gras.
Ze trekken ‘n zak open: Ja ! Marihuana . . .
Binnen 'n half uur zijn we volgens mij allemaal knetterstoned van de lucht, inclusief het hondje. En die zak blijft gewoon open liggen.
Dan gaan we met z’n allen wachten.
Om ‘n uur of 1 is de officier van justitie van z’n brunch gehaald op deze zondag en als hij binnen komt wandelen loopt hij regelrecht naar een raam, dat hij open zet met de legendarische woorden:
“Wat een lucht! Het lijkt hier wel een koffieshop!”

Blijkbaar zijn we nu bij het officiële gedeelte aangekomen, want er worden papieren opgemaakt en getekend en dan stapt De Fotograaf binnen.
Iedereen stopt waar hij mee bezig was en de uniformjassen gaan aan, de petten gaan op en de tressen worden recht gehangen. De fotograaf heeft inmiddels alle zakken wiet zo wijd en decoratief mogelijk uitgestald en dan worden er foto’s gemaakt van 1 koffer (hele goeie) nederwiet met daarachter de officier van justitie en eromheen een stoer kijkend corps douaniers in vol ornaat . . .. . ...

De uitstalling wordt gelaten voor wat hij is en op de officier na, gaan we met z’n allen naar een ander kantoor, waar een aandoenlijk dienstkloppertje m’n vinger- en handafdrukken moet maken met inkt. Het wordt een ongelofelijke kliederboel en we ontladen in een collectieve lachkick.
Uiteindelijk word ik op de achterbank van een zwarte Alfa Romeo geklemd tussen 2 mannen in uniform naar het Huis van Bewaring gereden, alwaar ik op deze zondagmiddag om 4 uur word afgeleverd bij gebouw D.

Vrouwen in uniformen. Eerst weer inchecken met de verplichte papierwinkel en dan gaan we door naar de dokter, voor de medische keuring.. . ...

"Italiano?" vraagt de dokter.
Ik shud mijn hoofd

"Tu parles Français?" vraagt hij dan.

"Oui." zeg ik

"Ben je ziek?" .

"Non."

"Rook je?"

"Non."

"Okay." zegt de dokter.

Einde medisch onderzoek.

Na deze gedegen keuring word ik naar de tweede incheckruimte gebracht. Hier moet ik mijn laarzen, horloge en BH inleveren en daarvoor krijg ik een paar plastic slippertjes van het merk 'Git way' terug. Blauwe

Dan moet ik mijn armen recht vooruit steken en er worden 1 dekentje en 2 knisperende lakens op gelegd. En daarop: 1 roestvrij stalen schaaltje, 1 roestvrij stalen bord, 1 aluminium vork, 1 aluminium lepel en ‘n plastic bekertje en met deze stapel word ik de trap opgestuurd, nog drie traliedeuren met sloten door en dan ben ik er.
De vrouwenvleugel: 20 cellen, waar zo’n 30 vrouwen zitten, maar als ik het goed begrijp is het meestal voller..

Men heeft me bij een niet-rookster ingedeeld.
Ze heet Maria, is zigeunerin en begint terstond iets voor me op te warmen op ‘n campinggasje. Worstjes met een broodje.
Ik heb zo langzamerhand veel honger en ik eet zelfs het worstje op. Dan gaat ze koffie zetten en aan mij openbaart zich les 1 uit het handboek voor gedetineerden: Koffie zetten.
Men neme een grote schep koffie, stoppe die in een pannetje met water op een campinggasje, niet laten koken en dan door ‘n theezeefje uitgieten.
Dit kan ik wel leren, hier kan ik goed in worden. Dit koffie-systeem ligt me wel..

. . ...