Het verhoor.
Om 9 uur precies word ik door 2 bewakers bij de onderzoeksrechter afgeleverd, die voor de gelegenheid zitting houdt in een advocaten-kamer in het mannencomplex.
Behalve de rechter en zijn griffier zijn er de van overheidswege toegevoegde advocaat en een vertaalster en ik word aan iedereen voorgesteld, waarna de rechter me vertelt, dat alles wat ik zeg in mijn voordeel kan werken, dus hoe meer ik vertel, hoe meer kans op voordeel.
Via de vertaalster vraag ik aan de advocaat, of hij enig idee heeft waarvoor ik ben aangehouden en hij zegt dat hij nog geen gelegenheid heeft gehad om door de stukken te gaan, dus nee.
Maar hij vermoedt, dat hij er zo wel achter gaat komen.
De rechter vraagt ondertussen achterdochtig, waar de vertaalster en ik het over hebben, want de vertaalster is al een volledige volzin Vlaams tegen mij aan het praten, maar dan zwaait de celdeur open en hier is mijn advocaat van Françoise.
"Sorry," hijgt ze, "ik heb vanmorgen pas om 7 uur te horen gekregen dat ik hier om 9 uur moest zijn, en met de trein vanuit Milaan . . . u begrijpt . . ".
"Ga maar gauw zitten", zegt de onderzoeksrechter, "dan kunnen we eindelijk beginnen."
"Nou ja," zegt m'n nieuwe advocaat, "ik wil, als het u niet ontrieft, eigenlijk een paar minuten met mijn cliënt overleggen . . een paar minuten maar . . ?"
De nieuwe advocaat is een charmante verschijning en ze heeft duidelijk de goede toon gevonden, want de onderzoeksrechter zegt: "Nou, praat maar even dan!"
Maar m'n nieuwe advocaat wil méér: "Ach, meneer de rechter, als het u niet derangeert, zou ik graag met iets meer privacy, wellicht op de gang, een paar minuutjes maar, 2 is al genoeg ?"
M'n toegevoegde advocaat vindt dit blijkbaar een goed moment om te informeren bij de rechter of, gezien de ontwikkelingen, zijn diensten nog nodig zijn en indien niet, hoe de betaling zal geschieden van de ochtend die hij toch besteed heeft aan het komen naar de gevangenis, en de onderzoeksrechter wuift mijn nieuwe advocaat en mij naar buiten met een wijds gebaar, terwijl hij buldert: "Twee minuten, meer niet, want ik begin het hier behoorlijk zat te worden."
Op de gang zegt de advocaat in het engels: "Ik heb in de trein gelezen waar je van wordt beschuldigd, en dat is heel ernstig."
Verbaasd vraag ik: "Acht kilootjes prima wiet is ernstig?"
"Dat heet hier internationale smokkel van 8 kilo verboden drugs," zegt ze "en hoe beter het spul is, hoe harder dat feit tegen je zal werken, want hoe gevaarlijker."
Wij gebruikers horen iedere dag zoveel geks over 'drugs' verteld worden, dat ik ook van deze onzin niet echt opkijk en ik besluit dat er geen tijd is voor discussie over de inhoud, want ik heb dringende vragen, zoals: "Wat gaan we doen ?"
"Ik wil je ten stelligste adviseren om volledig mee te werken en op alle vragen zo uitgebreid mogelijk te antwoorden."
Ik denk dat ik het verkeerd begrijp. "Wat valt er mee te werken? Ik ben met wiet gepakt in een slaapcoupé voor één persoon en ik heb gezegd dat ik met het spul op reis was. Dat moet toch genoeg zijn ?"
"Je moet zeggen waar je het gekocht hebt, wat je ervoor betaald hebt, of als het niet van jou is, wat beter zou zijn, van wie het wèl is, naam en toenaam, wie je reis betaald heeft, waar je naartoe ging, àlles."
Ik voel een enorme achterdocht in mij ontstaan en iets te bits zeg ik: "Al wist ik het, dan nòg zit dat er niet echt in hè . .?"
"Dan kun je beter maar zorgen dat je een waterdicht verhaal hebt," zegt mijn mooie nieuwe advocaat, "waar geen rafeltje aan zit, want als ze ook maar iéts vinden dat niet klopt, zit je hier de komende 10 à 12 jaar. De minimumstraf is 8 jaar, dus ga maar na."
Er vuren 342 vragen door mijn brein, maar ik krijg geen tijd meer om ze te stellen, want uit de verhoorruimte buldert een stem, dat de twee minuten ruim om zijn en we fladderen weer naar binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten