Dag 2. dinsdag middag.

Pfffff

Ik ben weer bij Maria in de cel en we hebben net gegeten. Maria is met de rest naar buiten naar de binnenplaats en ik probeer wat afstand te scheppen tussen nu en wat er vanmorgen gebeurd is, door dit aan jullie te schrijven, maar eenvoudig ligt het niet.  

Vanmorgen realiseerde ik me, in de halve minuut tussen 'het overleg' met de advocaat en het begin van het verhoor, dat ik aan de goden was overgeleverd. Ik heb genoeg psychologie gestudeerd om te weten, dat een verhaal, hoe echt ook, nooit klopt, omdat het onze zienswijze is op de werkelijkheid. Die zienswijze wordt altijd vertekend door degene die het beleeft. Dus wàt ik ook zou vertellen, rafeltjes zijn er altijd, of ik nou te goeder trouw ben of niet.

Ik besloot ter plekke om alles dan maar zo eenvoudig mogelijk te houden, zodat mijn verhaal zich ging beperken tot: "Ja, ik had 8 kilo hele lekkere wiet bij me, nee, ze zijn niet van mij, nee, ik ken de namen niet van wie het wel is, maar ik was wel van plan om het af te gaan leveren, hoewel ik nog niet wist waar of aan wie."

Deze moeite had ik me kunnen besparen.

Mij werd weinig gevraagd, want de onderzoeksrechter en de advocaat vonden elkaar wel aardig en brachten dat tot uitdrukking, door leuk sterke verhalen naar elkaar te kaatsen.

De rechter zei dan bijvoorbeeld, dat niemand mij op pad zou sturen met zoveel verboden drugs, zonder mij goed te kennen en zonder mij te vertellen waar het naartoe moest, en dan hoorde ik de advocaat tegen de rechter zeggen, dat als ik er in geluisd was door een grote organisatie, dat ik dan met 8 kilo over de grens was gestuurd om gepakt te worden, zodat de 100 andere kilo's even verderop de grens over gezet konden worden zonder problemen. Spannend jòh.

Een goed schrijversduo, die 2. De vertaalster vond het ook leuk, geloof ik.

Samen keken we zo nu en dan vol bewondering naar het duo.

 Sjowall en Wahloo ? Nicci en French?

Na een half uurtje was het feest over, en ik liep met mijn advocaat de gang in, terwijl de bewakers op hun horloge keken, omdat ze me wel weer terug wilden brengen, want het liep tegen koffietijd. 

De advocaat mopperde, dat geen verhaal ook een knudde verhaal was en dat ik toch minimaal met iets spannends had kunnen komen, of gewoon had kunnen vertellen wat me gevraagd werd.

Voorts zei ze, dat ze aan het werk zal gaan en eind van de week gaat ze terug komen, of anders uiterlijk begin volgende week. 

De bewakers begonnen nu een beetje aan me te trekken, van meekomen nou en ik kon nog net vragen: "Waar moet ik me op voorbereiden?"

De advocaat dribbelde mee, terwijl ik al min of meer richting de uitgang werd geduwd en haar hakjes klikten galmend door de gang. Op deze beat klonk haar stem als een synthesizer met echo:

"De minimumstraf is 8 jaar, maar dat is als je volledig had meegewerkt, namen, plaatsen, alles. In jouw geval zou ik toch maar rekening houden met 10 tot 12."