Een etmaal.

Het is nu maandagmiddag.
Vanavond om een uur of 8 duvel ik in slaap. Niets aan te doen. Te weinig impulsen, m’n luiken flikkeren vanzelf dicht. Als ik heel hard m’n best doe, kan ik het misschien nog tot half 9 rekken, maar dan is t écht afgelopen met de koopvrouw: Ik slaap.

En 8 uur later word ik dan wakker, hè . . dat is dus morgenochtend om 4 uur.

Ik begin dan, omdat het voorlopig nog wel donker is, met een uurtje liggend mediteren in bed . . let op de ademhaling . . . denk aan iets leuks . . . dat gaat prima.
Om 5 uur ga ik m'n bed uit om yoga-oefeningen te doen. Muisstil en héél rustig aan, het gaat om ‘t bézig zijn. Tijd vullen tot het licht wordt.
Om kwart over 6 worden de vogels wakker op de drie struiken achter één van de vele muren, onzichtbaar voor ons, maar wel hoorbaar, want dat ís een gekwetter jòh.
En dan wordt ‘t ook licht natuurlijk.

Dan ga ik heel zachtjes een ontbijtje maken: ferme scheut melk in een plastic bakje, handjevol Allbran cornflakes d’rbij . . . appeltje in stukkies d’rbij . . . lepelen maar. Het is nu ook licht genoeg om te lezen, dus dat is genieten.

Om half 8 gaan de geblindeerde buitendeuren van de cellen van het slot, maar echt níemand hier onderneemt iets vóór half 9, wanneer de koffie wordt rondgebracht.
Ik heb er dan al een halve dagtaak opzitten, dus ‘n kopje koffie gaat er wel in.

Om 9 uur ga ik naar buiten. Dan ben ik de enige, want de rest is voorlopig nog aan ‘t wakker worden. In het ochtendzonnetje ren ik zoveel mogelijk rondjes op de binnenplaats. Maar als het rotweer is, ga ik natuurlijk niet naar buiten: het moet wel ‘n aardigheidje blijven allemaal.
Als het half 10 is, word ik meestal naar binnen geroepen voor de Italiaanse les, die tot half 12 duurt.

Terug in m’n cel heb ik dan een half uur om me af te reageren met zo zwaar mogelijke yoga en power arm- en buikoefeningen om te machoën, totdat om kwart over 12 de lunch wordt rondgedeeld.

Dan rust ik tot 2 uur ‘s middags. Da’s expres. Ik kan ook om 1 uur al met de rest mee naar de luchtplaats gaan, maar ik ben bang dat ik dan nog vroeger in slaap sodemieter.
Dus n siësta-tje en daarna naar buiten, naar playa del Gevangenis.
M’n Italiaans is nog niet zo goed dat ik ‘leuk’ met de meiden mee kan kletsen, maar het wordt zomer en het zindert in de lucht van de hormonale lusten en driften, dus er valt zat te zien aan verkapte uitsloverijtjes, stiekemigheidjes, uitdaginkjes, machtspelletjes en ander versiergedrag.

Om half 4 moeten we weer naar binnen, want dan worden de medicijnen uitgedeeld. In het Italiaans heet het ‘terapia’, een eufemisme voor drugs uit een doordrukstrippie. Als je zegt dat je op tilt gaat springen, krijg je het lekkerste van het lekkerste en zo gebeurt het, dat er hier regelmatig flink wat zombies rondschuifelen.

Om half 5 mogen we dan weer een gemeenschappelijke ruimte in, maar daar verveel ik me meestal, dus ik blijf in m’n cel, doe wat yoga-oefeningen, schrijf aan jullie, kijk tv of lees wat, tot om 6 uur het avondeten wordt rondgebracht.

Om half 8 gaan de driedubbele sloten op de traliedeuren. Dat red ik nog net, maar ik slaap al lang als de geblindeerde deuren dicht gekeild worden en op driedubbel slot gedraaid, kaklakkedie klakkedie klakkedieklak om half 1 ‘s nachts. Soms schrik ik me het lazarus, maar meestal hoor ik het niet eens.

Tot zover een doordeweekse dag in deze gevangenis.
Als je tenminste kunt yoga-en, mediteren en je je voor Italiaanse les hebt opgegeven.
Als je dat allemaal niet hebt, verveel je je te pletter.