Cultuurschok

Nu deze gevangenis alsmaar voller raakt en we met te veel mensen in te kleine ruimtes bivakkeren, zou je verwachten, dat er nog meer dan anders rekening mee wordt gehouden, dat mensen van eenzelfde cultuur bij elkaar zitten en rokers bij elkaar. Maar het tegendeel is het geval en de frustratie-drempels dalen.
Eer-eergisteren hebben ze een boze zigeunerin bij de zéér eerbiedwaardige niet rokende overbuurvrouw Ho Ling gezet.

Wat n cultuurschok !
Ho Ling gaat uit d’r dak: “Flancia, Flancia, ze wast zich niet, en ze lòòkt !”
“En overal drukt ze d’r peuken uit en ze wast d’r voeten niet en zie je dat ? Ze loopt op blote voeten en ze gaat zó d’r bed in . . . . en ze eet met d’r handen . . .  zonder ze eerst te wassen. . . en daarna ook niet. . . . “
“En ze rookt maar en ze ròòkt maar . . .”
De zigeunerin drukt ondertussen haar zoveelste peuk uit op een vochtig schaaltje op de tafel en de helft kliedert over de rand.
Ik zie Ho Ling in 3 dagen 10 jaar ouder worden.

Vanmorgen begint Ho Ling weer tegen me : “Flancia, Flancia.!” Maar ik kan ‘t niet hebben vandaag, dus ik zeg: “Ho Ling, de baas is er vandaag,”

Dat is de bewaker met de meeste strepen, die beslissingen kan, mag en wil nemen. De baas is trouwens flink okee en mooier kan niet, ze komt toevallig net de gang inlopen.
 “Kijk, ze komt er net aan . . Tegen háár moet je zeggen dat dit niet goed gaat. Zij kan wat regelen, ikke niet.’
Ho Ling kijkt door de tralies naar rechts en is meteen gelanceerd: “Blébbedieblébbedieblébbediebláh…” tegen de baas en ja hoor, die zegt: “Tijdens de lunch gaan we wat regelen.”

En nu het wonderbaarlijke, waarom dit verhaal wel verteld moet worden: Om 12 uur wordt er fruit en brood uitgedeeld en daar staan de baas en haar rechterhand van 90 kg. En er gaat ook ècht wat gebeuren.
Ik sta eerste rang en nu m’n celmaatje Irina (die er nog steeds zit, want de meeste dingen gebeuren niet in een gevangenis) nu Irina door heeft, dat het achter onze traliedeur en achter mij redelijk veilig is, staan we samen eerste rang.
Hier volgt een ooggetuige verslag van de gebeurtenissen:

“Okay, je mag kiezen, bij de andere 2 chinezen in de cel, of bij de nieuwe Chinees.”, zegt de baas door de traliedeuren tegen de zeer eerbiedwaardige mevrouw Ho Ling.
Ho Ling begint achter haar tralies te mekkeren dat ‘t niet deugt, dat zij wil blijven zitten en dat de zigeunerin maar de cel uit moet en dat ze de nieuwe Chinese onvoldoende kent en de baas zegt spottend: ”Ah, wilt u soms eerst kennis maken? Wellicht eerst even kijken bij d’r ?” en Ho Ling blèrt dat ‘t geen stijl is en dat dit geen echte keus is en dat ze voor ‘t blok wordt gezet en de baas zegt:
“Je kan nu gaan kijken, je krijgt 1 minuut om je keus te maken, of wij kiezen voor je. Dit is ‘n gevangenis, Já !”
De zigeunerin in kwestie staat ondertussen onverstoord een kopje koffie te zetten op het campinggasje.

Nou, mij kan je zo langzamerhand wegdragen natuurlijk, wat 'n slapstick. Ho Ling wordt al jammerend bij de twee andere chinezen gezet en ‘t is goed afgelopen allemaal.
Dat kan ook heel anders. Als je ‘n bewaker treft die onzeker is over d’r eigen autoriteit, kan ‘t onbehoorlijk uit de klauwen lopen. Maar nu gelukkig niet.

Ik heb van Françoise gehoord dat hier zomers soms wel 75 vrouwen in die 20 cellen van 9 vierkante meter worden gepropt, dus we gaan interessante tijden tegemoet. Maar dit terzijde.