Dag 25: Françoise

De cel waarin ik zit, cel 8, cella otto, staat ook bekend als Canada, aldus vernoemd naar de vorige bewoonster, Françoise, die uit een dorp in de buurt van Quebec komt en me uitnodigde in haar cel, zodat ze lekker Frans met me kon praten. Ze zat hier al bijna twee jaar en ze heeft me echt heel veel nuttige informatie gegeven, voordat ze ruim een week geleden op huisarrest werd gestuurd.

Zij heeft zèlf alles moeten uitvinden, want ze verstond aanvankelijk echt helemaal niets en niemand.

Ze begreep bijvoorbeeld niet, dat op donderdagmorgen om 8 uur de lakens worden opgehaald en dat je op woensdagavond moet opgeven of je 1 of 2 lakens wilt verwisselen en of je je kussensloop en handdoek ook wilt inleveren. Ze had nog geen woordenboek en hoe weet je nou dat lakens ‘lenzole’ zijn ? Niet toch ?

Op donderdagmorgen kwam dan de gevangene van de wasdienst, Claudia en in antwoord op Françoises hulpeloze blik ging Claudia omstandig uitleggen wat de bedoeling was.
In ‘t Italiaans.
En omdat Françoise een aardige meid is, legde Claudia het desnoods nog een keer uit, deze keer iets harder en dan kwamen er bewakers bij, die het met hun hoge schrille stemmen in de galmende gang ook in het Italiaans gingen uitleggen, allemaal tegelijk en voor de duidelijkheid steeds iets luider, om 8 uur 's morgens.

Françoise is een gevoelige vrouw, ben ik inmiddels achter en zij dacht dat ze allemaal heel boos op haar waren, want ze schreeuwden zo. Hoe kon die Canadese nou weten, dat dit gewoon de Italiaanse manier is van duidelijk praten . . .
Deze angsten heeft Françoise mij willen besparen en daarom heeft ze me een crash-cursus ‘gevangen zitten voor dummies’ gegeven en één van haar gevleugelde uitspraken was: gevangen zitten is een ambacht. Iedereen kan het leren, ook jij !

En de belangrijkste die ik van haar meekreeg: leef iedere dag hier als vandáág.
Niet denken aan hoe lang je nog moet. Gewoon vandaag. En dan zul je je op een dag verbijsterd realiseren dat je dus al 365 x vandaag hebt geleefd, want er is een jaar voorbij.

Dus ik leef alleen vandaag.
Hoe lang ik nog moet, weet ik trouwens toch niet, want m’n advocaat is pleite en ik ben op zoek naar ‘n nieuwe. Bovendien duurt het tussen de 4 en de 6 maanden voordat ik vóórkom, waarvan nu bijna 1 maand om is en tijdens dat eerste proces hoor ik ‘n straf, waartegen we standaard in beroep gaan, want een advocaat moet ook eten niet waar ? Zo schijnt dat te gaan.

Dus is het wel zo rustig om gewoon aan vandaag te denken en dat ken ik nog van de retraite in het Boeddhistische klooster: leef in het nu !

Ik heb ook nog een zooi praktische dingen van Françoise geleerd, zoals:
* een gevangenisbed opmaken, met knopen in de punten van de lakens.
* koffie zetten in een pannetje. Water in de pan, scheppie koffie d'rbij, heel langzaam richting de kook brengen, NIET koken, dan met een theezeefje zeven . . ...
Klaar.