Heb meeheelijhijhij

Nou ja, Irina heeft donderdag en vrijdag niet gegeten en niet gedronken:
“Oh, neheeheeuuu, dank u wèhehèl, ik krijg ècht niks naar binneueuhh . . .”
Ik begon haar te haten om dat zinnetje, merkte ik.
Gistermorgen werd ik het zat en heb ik haar maar 's zachtjes op d’r hoefjes gezet en meegenomen naar de douche. Toen ze onderweg terug van de douche om d’r asje begon te tollen, wilde ze terug in de cel wel een slokje thee ….. “Ohohoooo, nou één slokje dan.”

    Ik hààt dat meisjesachtige-slachtoffer-geklungel op nix af, maar nu ze wat gedronken heeft en zelfs een paar happen gegeten, blijkt ze eigenlijk best leuk en vooral grappig, maar nog wél erg bang. En slap als een vaatdoek.
Morgen moet ze vóórkomen en dan wordt ze vrijgelaten, of aan Oekraïne uitgeleverd.  Dat lijkt me geen leuke gedachte: aan Oekraïne uitgeleverd kunnen worden, vooral niet als het je vaderland is.
En ik moet zeggen: ze draagt de spanning dapper.

Maar hoe dan ook ben ik morgen m’n celmaatje weer kwijt en ‘t was eigenlijk wel gezellig…. Ik ben benieuwd wat ik ervoor in de plaats krijg.
Nou ga ik eerst wat eten. want ik eet wèl en zelfs heel secuur wat ik nodig heb, want ik moet er niet aan denken dat ik hier ziek word, waardoor ik m’n weerstand en kracht kwijt zou zijn . . . 

En dat is waarschijnlijk ook waarom ik me zo erger aan het gedrag van Irina: als je niet eet, word je minder scherp en daardoor een gemakkelijk slachtoffer voor het systeem. Irina zit suizend aan de andere kant van de tafel te knikkebollen van de honger en het gebrek aan vocht. Terwijl ze juist in topconditie moet zijn om zich morgen goed te kunnen verweren en iedereen een poepie te kunnen laten ruiken  . . . 
Trutje. 
.