Irina

Vannacht om 1 uur, ‘n herrie jòh.
Er wordt een doodsbang meisje met lang blond haar m’n cel binnen geschoven. Ze staat rillend in een hoek en huilt alleen maar. Ik help haar het bed op te maken, dat er nog staat van Françoise en welterusten.
Ik ben niet op m’n best als ik na 4 uur slaap wakker word gemaakt door bewakers met rillende meisjes.

Vanmorgen, in m’n beste Italiaans, met een lieve smile, zeg ik: “Goeie morgen, wil je koffie of thee?”
Nou, daar gaat ‘t mooie blonde meisje: “Oooooohhh, neueueueuhh, neueuhhh, ik wil nix, ik krijg geen hap naar binneueuheuheuehuueu,” mekker, snotter, mekker . . .
Ik vraag, met m’n aller, àller liefste stemmetje, met bloemetjes omrand, wat er aan de hand is.
Jammerend, en wenend en schreiend komt eruit dat ze 25 jaar is, in haar vaderland Oekraïne wordt gezocht, dat ze al 8 jaar in Italië woont, dat ze hier nix verkeerds heeft gedaan, vast werk heeft en dat ze zo bahàng is voor al die gevangeneuheueueuheuheu . . .
Ik zeg : “Welnee, joh. Van ons heb je nix te vrezen, wij zijn hartstikke lief.”
“Heueueu, nou jij misschien, maar de rest is zo èhèhengng…”.
Volslagen de kluts kwijt.

Okay, ze is dus in Italië opgepakt om iets wat in haar vaderland is gebeurd en waar ze niet bij was en ze ligt alleen maar te huilen. Dat is nog het pijnlijkst van dat hele gevangen zitten: iemand anders te zien lijden. Zelf maak ik het uitstekend, dank je, maar dat meisje zó kapot te zien, doet me veel pijn…

En d’r is ook goed nieuws: ik heb waarschijnlijk een andere advocaat, die me is aanbevolen door een Hollander aan de mannenkant die hier al jàren zit en wéét wie de beste advocaat voor mij is. Via Françoise, alweer de onschatbare Françoise, correspondeer ik met hem en ik heb al zoveel nuttige informatie van hem gehad.

Er komt een beetje leven in m’n brouwerij. Joepie.
Ik ga even yoga-en, mediteren en m’n nagels lakken . . . jaja, ik heb 't druk
Doei en kusszzz, A.